Historia Alexandri Magni, Recensio a 3.32.14-15
Πευκόλαος δέ τις ἐξ αὐτῶν, ἀνὴρ τῷ μὲν εἴδει οὐκ ἀπρεπής, ἰδιώτης <δὲ> καὶ οὐδεμιᾶς τάξεως ὑφηγούμενος, πλησίον στὰς τοῦ Ἀλεξάνδρου <εἶπεν>· "Ἐπ᾽ ἀγαθῷ μὲν [σου] Ἀλέξανδρε Φίλιππος τῆς Μακεδονίας <ἦρξεν>, ἐπ᾽ ἀγαθῷ δὲ καὶ σύ." Μεταλαβὼν τὴν φωνὴν Μακεδονιστὶ εἶπεν δακρύων· "Σὺ ἡμᾶς ἐὰν ἀπολείψῃς, ἀπόλωλε Μακεδονία· σοῦ τελευτῶντος καλόν ἐστι καὶ Μακεδόνας συναποθανεῖν σοι τῷ ποιήσαντι Μακεδονίαν ἀξίαν τοῦ Διός." Ὁ δὲ Ἀλέξανδρος δακρύων ἐξέτεινε τὴν χεῖρα τὴν δεξιὰν καὶ λαβὼν τοῦ Μακεδόνος τῆς χειρὸς ἔμφασιν ἐποιεῖτο παρακλήσεως.
Ανέκδοτο σχετικό με τις τελευταίες στιγμές του Αλεξάνδρου. Από το ανέκδοτο συνάγεται η ταύτιση της Μακεδονίας και της μακεδονικής ταυτότητας με το πρόσωπο του Αλεξάνδρου.Το χωρίο είναι χαρακτηριστικό και για τη χρήση της μακεδονικής σε στιγμές έντονης συναισθηματικής φόρτισης.